In negentien-drie-zeven…
Het gebeurde in 1937 op de Wereldjamboree in het NoordHollandse Vogelenzang. Daar liep Gerard Koops rond, een Haagse verslaggever. Hij verdwaalde hopeloos tussen alle tenten en werd teruggebracht door een behulpzame jonge Engelsman genaamd Ronald lbbetson. De Haagse verslaggever was hem dankbaar en nam na de oorlog contact op met de vriendelijke jongeman uit Yorkshire. lbbetson vroeg of Koops hem in contact kon brengen met een Haagse scoutinggroep. Gerard Koops ging op zoek en vond De Mohicanen bereid om een bezoek te brengen aan Engeland.
Voor het eerst naar Engeland
In 1948 gingen de Mohicanen voor het eerst naar Engeland. Dat was in die tijd niet zo gewoon. Men had na de oorlog niet veel geld om op vakantie te gaan en naar het buitenland gingen veel mensen niet. Maar de verkenners van de Mohicanen kregen het voor elkaar en gingen op bezoek in Engeland bij de 1 st Ben Rhydding Scout Group van lbbetson. Ze gingen samen op kamp en logeerden bij de Engelsen thuis. In die tijd beheersten de meeste jongens nog niet veel Engels. Er was nog geen TV, internet of YouTube en de meeste kinderen kwamen niet met andere talen in aanraking. Het was dan ook een spannende, leerzame en plezierige ervaring die voor herhaling vatbaar was. De Engelsen kwamen natuurlijk ook voor een tegenbezoek naar Nederland en zo ontstond de traditie en de link. De eerste kampen in Nederland werden in Epe gehouden, op de Veluwe.
Gezamenlijke kampen in driejarig ritme
In augustus 1961 gingen de Rimboejagers op bezoek in Engeland. Bij een andere groep; de 21e Purley scouts in een stadje ten zuiden van Londen. Na de fusie tussen de Rimboejagers en De Mohicanen in 1962 werd echter de link vervolgd met de 1st Ben Rhydding Scout Group. Kampen in Engeland en Nederland volgden elkaar op in het driejarig ritme. Eén keer gezamenlijk in Engeland, één keer gezamenlijk in Nederland en één keer ieder afzonderlijk. De meisjes kwamen er voor het eerst bij tijdens het kamp in Heeze. De Nederlandse padvindsters hadden er hun eigen kamp. De Nederlandse en Engelse senioren kampeerden samen en hadden een gezamenlijk programma. Er deden drie Nederlandse meisjes aan mee. De Engelsen waren nog niet gewend aan meisjes bij Scouting, dus de hormonen sloegen aardig op hol.
In 1975 gingen onze padvindsters voor het eerst mee naar llkley om samen met de 2nd llkley Guides een kamp te houden. Het jaar daarna kwamen de Engelse guides ook mee naar Nederland. Dit heeft geleid tot een nauwe samenwerking in Engeland van de meisjes- en de jongensgroepen. In Engeland zijn het echter nog altijd verschillende organisaties, met eigen regels. Daar kunnen ze dus niet samengaan in één groep, maar dragen wel dezelfde lichtblauw/donkerblauwe scoutingdas.
Terugkerend ritueel
Elk gezamenlijk kamp wordt afgesloten met een kampvuur. Het kampvuur wordt gestart met een stukje houtskool van het vuur van het voorgaande gezamenlijke kamp. Dit brokje houtskool wordt zorgvuldig bewaard in behangpapier waarop alle jaartallen van de kampen geschreven staan. Deze traditie is al ontstaan in de tijd dat Skipper lbbetson de drijvende kracht was achter de link. Hij was bij ieder kamp tot aan zijn afscheid en eindigde elk kamp met de legendarische woorden: “This has been the most wonderful camp of my life”. Dit ritueel staat symbool voor het voortzetten van de band tussen llkley en Den Haag.
Daarnaast strijden de Mohicanen elk gezamenlijk kamp om de Mohicanencup. Er worden elk jaar weer andere spellen bedacht om te kijken wie er dat jaar de cup mee naar huis mag nemen.
De exporers gaan elk kamp in gemixte groepjes (Eng-NL) hiken en proberen hiermee op ‘the Boot’ te komen. Deze troffee gaat al jaren mee en staan aardig wat Nederlandse en Engelse explorers op vereeuwigd. Het zijn eigenlijk niet 1 maar 2 trofeeën, een linker en rechter schoen. In Nederland staat de rechter en Engeland heeft de linkerschoen met dezelde namen erop.
2023
De link heeft dit jaar een jubileum bereikt, maar liefst 75 jaar! Het 50e gezamenlijke kamp zal dit jaar plaats vinden in Engeland, Great Harwood. Iets om trots op te zijn. Er wordt zelfs tijdens dit kamp een jubileumweekend georganiseerd waarbij een aantal (oud) Mohicanen speciaal overvliegen om het kamp bij te wonen. En natuurlijk wordt er weer gestreden om de Mohicanencup! “It will be the best camp ever”
